www.flickr.com

dinsdag 30 oktober 2012

Voor Arthur

Ik maakte nog eens een kraamcadeau, voor de verandering... Ik was er al een tijdje mee bezig, maar op m'n laatste dag ziekenverlof (helaas niet laatste dag ziek-zijn), kon ik het pakketje afwerken.  Ik maakte uiteraard enkele klassiekers, maar ik liet me deze keer ook inspireren door één van de nieuwe aanwinsten in mijn boekenkast: Zo Geknipt!   Nog nooit van gehoord, zegt u?  Dan is het nu tijd om u snel naar boekenwinkel of - beurs te reppen en er eentje aan te schaffen.  Want wat een boek!  Het is de perfecte inspiratiebron en handleiding voor allerlei leuke geschenkjes voor feestdagen, babyborrels, verjaardagen, en zo nog veel meer.   Dit jaar maak ik het mezelf gemakkelijk, geen eindeloze speurtochten op Pinterest, maar onder de kerstboom ligt binnenkort simpelweg een resem recepten uit Zo Geknipt.

Genoeg gestoefd.  Tijd voor bewijzen. 
Voor kleine koning Arthur maakte ik: 


1. Een slab (Craft Passion)
2. Een knuffelgiraffe (Craftin' It), die ook rammelt (Zo Geknipt)
3. Een paar babyschoentjes (Lara Lil)
4. Een babyjasje (Zo Geknipt)
5. Een rugzakje (Zo Geknipt)



Gele ruitjes (Stoffen Pauli)
Turquoise katoen (Stoffen Pauli)
Donkergroene fleece/spons (Stoffen Pauli)
Schapenvelletje in katoen (Stoffen Pauli)
Oasis, Yuwa  (Vermiljoen)
Paspeltouw (2mm, Gamma), biais (Veritas)
Gele veters (Veritas)
Knopen wit (Prym), geel (KamSnap)
Satijnen lintjes (Veritas)

Pin It

maandag 29 oktober 2012

Duistere dagen

Naar't schijnt zou de zon geschenen hebben dit weekend, al was het blijkbaar wel koud.  Het zou prima weer geweest zijn voor een winterwandeling, in de herfst weliswaar.  Ik heb het maar van horen zeggen, zelf weet ik er niet veel van.   Dit weekend bracht ik namelijk door in de duisternis van mijn woonkamer, omdat de minste zonnestraal die door de rolluiken kwam piepen mijn ogen weer aan het tranen bracht.  Lichtschuwheid.  Een gemene ooginfectie...
Wie had ooit gedacht dat zo'n schijnbaar banale aandoening, zo'n grote impact kon hebben.  Ganse dagen op de tast door het huis, niets om te lezen, niets om naar te kijken, niets om te doen.  Wat als zelfs het schermpje van de gsm te verblindend is om naar te kijken? 
Ik stond er voordien niet meer bij stil, hoe kostbaar ons zicht eigenlijk is en hoe hulpeloos we zijn zonder. 


Ik had het weekend wel enigszins anders voorgesteld.  Op het programma stond immers ook Handgema(r)kt in Genk.  Ik keek er al weken naar uit om er bijvoorbeeld tussen Tiene haar snorretjes te snuisteren, en als trotse snorrendrager weer naar huis te kunnen keren.  Of de stofjes van Bambiblauw eens in het echt te aanschouwen, te voelen.  Helaas.   

Gelukkig kon ik dankzij het Lief toch nog een beetje verse lucht opsnuiven.  Het bleek een geluk bij een ongeluk, de tickets lagen immers al weken vast.  Maar het uitje dat hij gepland had, was er ééntje in het donker!  Perfect dus voor lichtschuwe oogjes.  

"Zaklamp verboden" stond er te lezen op de tickets van de Heksentocht.  En dus trokken we om 21u15 met onze groep, in de pikkepikkedonker, de bossen van Meerdaalwoud in, de verteller en z'n kleine lantaarn voorop.  Mijn hand stevig in de zijne, iedereen dicht tegen elkaar aan.  Nog voor we het eerste tafereel bereikten, weerklonken hier en daar al schrille kreetjes van voeten die onverwacht in diepe modder terechtkwamen.   Het griezelen hing in de lucht. 
Daarna volgde een 3 uur durende wandeling door het bos, langs heksen die hoog in de bomen schommelden en angstaanjagend lachten.  We werden bekeken, betast en soms besprenkeld met duivelse brouwsels.  We zagen hoe heksen terecht werden gesteld en op de brandstapel belandden.  Hoe ze in grote potten gloeiwijn - gemaakt van verse kindertjes - roerden en ons een bekertje uitschonken.


Er waren grommende beulen die vanuit het niets opdoken en kwaaie pastoors die ons probeerden te behoeden voor de duivel.   Op het pad van Ad luisterden we naar het verhaal van de brave heks Martine, de legende van de Moemedel-vallei.  Er was teveel om op te noemen.  Niet minder dan 200 figuranten brachten dit behekste bos tot leven. 
Er werd gelachen, geschrokken en gegild.  Af en toe was er een kleintje dat huilde.  Het leek soms zo echt; mooi én griezelig tegelijk.


Die uitstap in het donker werd mijn lichtje in de duisternis, al moest ik soms nog een traantje wegpinken wanneer de rookeffecten of lantaarns in mijn ogen prikten.  Een echte aanrader voor volgend jaar, maar je moet er op tijd bij zijn want 650 plaatsen zijn hier snel uitverkocht!

Ondertussen kan de rolluik gelukkig al wat hoger en ebt de pijn langzaam weg. 
Nog maar 2 weken smeren.  En daarna ga ik weer 100% genieten van wat hier allemaal te zien valt!
Pin It

zondag 21 oktober 2012

Voor de poes

Een hondenslab maken voor een ander en mijn eigen viervoeters vergeten?  Maar gij!


Melchior, zo heet mijn dikke kater.  Een zachte, zwarte pels met witte pootjes; en ook een witte borst, met hier en daar wat rozerood.  Toegegeven, dat laatste is geen creatieve ingeving van de natuur geweest, maar een jammerlijk gevolg van een prutserig kattenbandje dat roestte aan het slotje en ongewild zijn kleur afgaf door te vaak mee in het drinkbankje te duiken. 

Tijd voor een nieuw kattenbandje, dacht ik een maand geleden.  En omdat het maar eens in't jaar Werelddierendag is, besloot ik mezelf nogmaals te kwellen in de kattenbandjes-afdeling van de AVEVE.   Lelijke nepleren exemplaren in pastelroze of blauw,  fluokleuren, reflecterende bandjes.  Van alles wat, maar tegelijkertijd ook niets naar mijn goesting.  Behalve dan het roodgeruite, maar daar hadden we dus geen goede ervaringen mee.  Ik kocht dan maar een elastisch rood bandje,  dat er na een paar dagen uitzag alsof hij het al zijn ganse leventje droeg.
Tijd dus om er zelf één te maken.  Want wat je zelf doet, doe je beter, toch?


Ik recycleerde het slotje en het belletje van het oude bandje en stikte deze vast tussen een stuk zwarte elastiek. Zo kan het bandje nog wat meerekken als hij vast komt te zitten.  Het gaatje van het slotje verstevigde ik met een riem-oogje. 
De bandje zelf bestaat uit een strook stof van ongeveer 30x6cm, verstevigd met vlieseline en nadien als biaislint toegevouwen, het elastiek-deel ertussen.
Omdat adreskokers passé zijn, en daarbij ook altijd verloren gaan, werden zijn naam en mijn telefoonnummer er ook op gestikt.  Uiteraard heeft hij een chip, maar u en ik weten allebei dat computers onbetrouwbare wezens zijn.

Meneer heeft zijn nieuwe outfit ondertussen al uitgebreid geshowd aan de voorruit; 't is dat de katten uit de buurt het toch zeker zouden gezien hebben. 


stof: Petit Pan (bij Hexagoon)

Pin It

dinsdag 16 oktober 2012

Transparantie troef

Ik maakte ze al eens eerder.  Meer nog, ik maakte er zelfs een tutorial van.  Het moet een van m'n eerste verzinsels geweest zijn, die garen-etuitjes, maar het lijkt al eeuwen geleden. 


In een verdienstelijke - al zeg ik het zelf - poging om mijn naaigerief eens op te ruimen, besloot ik om nog enkele exemplaren te maken.  Voor elke tint garen één!  
De tas die ik telkens meezeul naar het Leuvens Stiksel is er na al die edities immers nog steeds één met last-minute gerief.  Dus steekt er vanalles wat in: ritsen, velcro, knopen, biais in 5 kleuren, 3 tinten blauwe garen, een gele, een rode, een donker roze, een licht roze, ...  U begrijpt het vast wel.

Maar het klusje voor klosjes was aan verbetering toe.  Ik ging voor meer transparantie.  De juiste kleur garen in één oogopslag!


Het patroon bleef hetzelfde.  De materialen niet.
Eerst en vooral maakte ik het volledig uit stof.  De voering verstevigde ik daarom over het ganse oppervlak met Vlieseline H250.  
 
Daarbij gebruikte ik een doorzichtige plastic voor de garen-strook.  Ik recycleerde hiervoor een soort plastic documentenmapje.  Works just fine! 
Met potlood tekende ik de markeringen over.  Het vaststikken is dankzij de transparante plastic ook een pak eenvoudiger omdat je de markeringen gewoon over elkaar kan leggen.  Hoera! 


En zowaar, het eerste vernieuwde garen-etui is daar!
  

Cars mini green, Echino (via Bambiblauw)
Bloemetjeskatoen (Stoffenspektakel)

Pin It

zondag 14 oktober 2012

Doggy style

Ofte, maak eens een hondenslab. 


Waarom, vraagt u zich misschien af?  Wel, omdat een collega dat vroeg en ik na een reeks kraamkadootjes nu wel klaar was voor het grote werk.  
Eenvoudig? Zo lijkt het wel.  En eigenlijk is het dat ook, als je het dagenlange twijfelen over stofjes en materialen niet meerekent uiteraard.   Want het ding moet niet alleen super-absorberend zijn, voor die liters en liters kwijl.  Maar moet het beestje, Vita genaamd, ook nog eens flatteren.  Ahja, want zeg niet zomaar slab tegen een heuse hondenshow-slab!

Ik kreeg de oude slab toegestopt en tekende het model over.  Koos een mooi katoentje en bijpassende badstof (al lijkt dat door de belichting niet zo) en stikte er een huishouddoekje tussen om nóg meer zever op te slorpen.  De paspel maakte ik zelf met touw en biaislint.


Lettertype: Lobster
Stoffen: vosjes van Kokka (Van Marieke), blauwgroene katoen (Stoffen Pauli) en paarse badstof (handdoek, Action)
Fournituren: blauwgroene biais (Stoffenspektakel), paspeltouw (Brico)

In december is de volgende wedstrijd, Vita zal er alvast héél bella uitzien.Pin It

zaterdag 13 oktober 2012

Schaapjes vellen

Of ik niet liever schaapjes zou tellen?  Jazeker, en dat ga ik zo meteen ook doen.
Maar er werd ten huize Annelies wel degelijk een schaapje geveld.  Een pluchen schaap welteverstaan.  En het werd niet zomaar ge-veld, het werd ook nog eens ge-vuld.
Met schapenorganen.  In stof, of wat had u gedacht?


Hoe de vork precies in de steel zit? 
Heel simpel eigenlijk, het is een housewarming-kado.  Voor een chirurg in opleiding en zijn vriendin, én hun nieuwe huisje.  En die chirurg in opleiding, die doctoreert.  Ofte, hij houdt zich dag in en dag uit bezig met wetenschappelijk onderzoek in een labo gevuld met blatende schapen. 

Dus leek het ons, 20 inspiratieloze vrienden, wel leuk om hen een schaap kado te doen.  Ik stelde me vervolgens kandidaat om met het idee aan de slag te gaan, en dat ging als volgt. 


Ik zocht een lief schaap met malse buik en vond het perfecte exemplaar bij Bozzy.  
Ik reed van hot naar her en verzamelde zo een zak snoep, Win For Life lotjes, een IKEA-bon, een FNAC-bon en tenslotte nog een saunabon van het Saunahuisje in Oud-Heverlee. 
In stoffenrestjes maakte ik een maag, een lever met galblaas en wat darmen.  En die vulde ik dan op met al die goodies.

Een hartje kon natuurlijk niet ontbreken. Dankzij deze tutorial toverde ik het om in een herbruikbaar ritstasje.  Om kleingeld of sleutels in te bewaren.


Nadat ik het beestje had opgevuld, naaide ik z'n zachte buik zorgvuldig weer toe met een blinde steek; zoals ook echte chirurgen dat doen.   De lelijke, bruine strik waarmee hij uit de fabriek gekomen was, ruilde ik in voor een zelfgemaakte bandana.  Ik stikte er nog hun namen en de datum van de housewarming op.   Opdat de herinnering nog lang zou blijven voortbestaan...



Pin It